Japanner-erger-je-niet (2)

Japanners hebben heel veel respect voor elkaar en voor het systeem. Iedereen houdt zich aan de regels, er is geen overlast, criminaliteit is het laagste van de hele wereld, als je 's avonds over straat loopt gebeurt je niks, alles loopt geordend, er is structuur, niemand toetert, sirenes van politie hoor je amper, treinen rijden op tijd, er vormt zich een mooie rij voor het instappen in de treinen, niemand dringt voor en ik kan nog wel even doorgaan met positieve voorbeelden. Maar er is ook een keerzijde, namelijk dat iedereen in zo'n keurslijf zit dat elke afwijking van de regels en structuur een shock veroorzaakt. Zie hier, vier Nederlandse jongens die hier en daar wat afwijkend gedrag vertonen en zich niet geheel kunnen houden aan die structuur. Voorbeeld: in onze cultuur heeft iedereen een eigen mening en ventileert deze ook. Directe communicatie heet dat. Onze vriend en gids Kenji Sensei heeft daar, zeker in het begin, wat moeite mee gehad. Hij heeft een programma bedacht met wat we allemaal gaan doen. Maar als wij iets niet zien zitten, dan zeggen wij dat ook. Als we nu eens een keer geen trek hebben sushi, dan gaan we wat anders eten. Als we iets willen zien wat niet in het programma zit, dan gaan we dat toch doen. Het is onze vakantie tenslotte. Kenji Sensei begint aardig te wennen aan onze cultuur en we kunnen het goed met elkaar vinden, maar af en toe zie je in zijn ogen een blik van: "daar heb je ze weer!". Hij pakt het positief op en wacht geduldig af wat wij voor plannen hebben. Een ander voorbeeld: regelmatig worden op straat monsters van bepaalde producten gratis weggegeven (GRATIS?!). Op een of andere manier worden wij vaak overgeslagen in het uitdelen. Het lijkt erop dat wij de enige buitenlanders in dit gebied zijn en wat terughoudend zijn tegenover ons. Kevin vraagt, in het Engels, vriendelijk aan een van de personen of hij het pakje met tissues ook mag. Herhaaldelijk wordt "HAI" en "ARIGATO" geroepen door Kevin. De jongen weet even niet hoe hier mee om te gaan en blijft nee schudden met zijn hoofd. Het lukt Kevin niet. Op de terugweg komen we hem weer tegen. Ook Léon probeert het. Hij moet in ieder geval nu wel lachen, maar geen tissues. En een voorbeeld in de trein: iedereen is stil, niemand praat en de meeste zijn aan het communiceren via What's App. Het mobieltje is niet meer weg te denken in de Japanse samenleving, want dit is DE manier van communiceren. Dan komen wij al pratend, dat is ZO januari in Japan, de trein binnen en menig blik wordt voor een seconde onze kant op geworpen, maar kijken ons daarna dan niet meer aan. Het lijkt alsof ze zich geen houding tegenover ons kunnen aannemen. De afwijking in het gedrag dat niemand praat in de trein wordt blijkbaar bruut door ons verstoort, maar niemand zegt iets. Het verschil in cultuur is enorm groot. Hoewel bepaalde zaken voor ons vreemd zijn is Japan wel een land waar je veel respect voelt. En dat gevoel is in Nederland ver te zoeken.

Woensdag 16 mei

Vandaag wat later opgestaan dan normaal gesproken. Lekker uitgeslapen dus. Het is prachtig weer, de zon schijnt en het belooft een warme dag te worden. Vandaag gaan we met Kenji-Sensei trainen in een park aan het strand van. Uitwisseling van technieken. Wij krijgen mooie sutemi's te zien van Kenji en trainen deze naar hartelust. Wij laten Kenji mooie technieken zien van onze stijl. We zien veel overeenkomsten, maar toch net iets anders. Zeker de ontspanning in het uitvoeren van de technieken is bij Kenji onbekend. We trainen ruim een uur in de brandende zon. We hebben onze lunch meegenomen en eten deze in het park. Daarna gaan we andere tempels bezoeken en de Great Buddha van 13,5 meter hoog in de heuvels rondom Kamakura. Bij een van de tempelcomplexen lopen veel scholieren rond. Wij zijn nu de attractie en worden gefotografeerd en plaatsen handtekeningen. Worden we toch nog beroemd. Leuk om te melden dat de meeste de kanji (Japanse karakters) Fudōshin op onze shirtjes uitspreken. We pakken de trein terug naar Fujiwasa. Het is eind van de middag en zijn behoorlijk moe van de dag. We eten wat en rusten uit op de kamer, want rond 9 uur vanavond gaan we terug naar de vriend van Kenji die in Kamakura woont, waar we maandagavond hebben gegeten, en slapen daar omdat we morgenochtend om 5 uur deel nemen aan een uur durende zazen sessie in het tempelcomplex aldaar.

Japanner-erger-je-niet (1)

Als je met de trein wilt reizen, dien je vooraf een kaartje te kopen. Niks geks, want dat is bij ons ook zo. Het kaartje wat je koopt is voor een bepaald traject of zone. Bij het betreden van het station stop je het kaartje in een toegangspoortje en loop je verder. Bij je bestemming stap je uit de trein en stop je hetzelfde kaartje wederom in het toegangspoortje en krijg je deze niet meer terug, normaal gesproken als je het tarief voor dat traject ook hebt betaald. Elk traject heeft zijn eigen prijs. Wij zouden geen Nederlanders zijn om uit te proberen hoe goedkoop je kan reizen op langere trajecten. We nemen de proef op de som en betalen te weinig voor een bepaald traject. Bij het verlaten van het station geeft het apparaat een beltoon en sluit het poortje. Als je doorloopt kan je er alsnog gewoon langs. Het kaartje wordt nu wel teruggegeven. Ron als eerste erdoor, Léon lukt het ook nog maar dan kijkt de controleur verschrikt op. Alarmbellen en rode lampen, wat blijkbaar niet veel voorkomt, doet de beste man wakker schudden. Rick en Kevin lopen nonchalant terug totdat, wonderbaarlijk, de telefoon bij de controleur overgaat. Rick en Kevin grijpen hun kans en nemen de poortjes te grazen. Weer gaan alle bellen rinkelen en lampen aan. Maar de controleur heeft er geen oor meer voor of is niet snel genoeg. Makkelijk eenvoudig is dit systeem te omzeilen. Ongetwijfeld wordt er nu gezocht naar een stel Europeanen die het openbaar vervoer voor 4 euro hebben opgelicht. Het kaartje houden we als souvenir.

Dinsdag 15 mei

Wederom gaan we vandaag naar Kamakura, want daar is nog veel meer te zien qua tempels en shrines. Helaas regent het en dat zal het ook de hele dag doen. Kevin probeert zijn geleerde Japans uit op de plaatselijke bevolking. Hij tracht goedemorgen te zeggen tegen een agent door "arigato" te roepen. De agent kijk hem verbaast aan en begrijpt niet waarom Kevin hem bedankt. Al rennend om de trein te halen excuseert hij menig Japanner met saporro. De Japanners kijken stomverbaasd naar een lange blonde man die continue om een biermerk roept. Aangekomen in Kamakura kopen we eerst wat kleine paraplu's, want het gaat steeds harder regenen. Even buiten de stad bezoeken we de oudste tempel van Kamakura. Tradities worden hier in stand gehouden door de goden te eren. Later struinen we door een bamboebos met bamboebomen van ruim 10 meter. In de middag drinken we thee in een traditioneel theehuis en ervaren we een thee ceremonie. Wij bezoeken ook nog een kyudo dojo. Dit is een traditionele stijl in boogschieten wat door veel vrouwen wordt beoefend. Zo ook hier. Eind van de middag gaan we nog naar een kimono shop. Wederom worden we hier uitstekend geholpen en zijn de verkopers erg vriendelijk en kopen allen een kimono. Op de terugweg in de trein zien we voor de 5de dag achtereen hoe de meeste Japanners zich concentreren op hun mobieltje of een boek. Wie geen afleiding hierin vindt staart wezenloos voor zich uit. In de overvolle trein, waar niemand praat of belt, zijn wij overduidelijk aanwezig. Wij praten en steken met kop en schouders boven de rest uit, zelfs Ron. Als we gaan zingen durft een enkeling ons aan te kijken met een blik van wat wij in godsnaam aan het doen zijn.

Waarom Japanners mondkapjes dragen

In metro's, op straat, in winkels, eigenlijk overal zijn er Japanners die mondkapjes dragen. En wij weten waarom...