Japanner-erger-je-niet (1)

Als je met de trein wilt reizen, dien je vooraf een kaartje te kopen. Niks geks, want dat is bij ons ook zo. Het kaartje wat je koopt is voor een bepaald traject of zone. Bij het betreden van het station stop je het kaartje in een toegangspoortje en loop je verder. Bij je bestemming stap je uit de trein en stop je hetzelfde kaartje wederom in het toegangspoortje en krijg je deze niet meer terug, normaal gesproken als je het tarief voor dat traject ook hebt betaald. Elk traject heeft zijn eigen prijs. Wij zouden geen Nederlanders zijn om uit te proberen hoe goedkoop je kan reizen op langere trajecten. We nemen de proef op de som en betalen te weinig voor een bepaald traject. Bij het verlaten van het station geeft het apparaat een beltoon en sluit het poortje. Als je doorloopt kan je er alsnog gewoon langs. Het kaartje wordt nu wel teruggegeven. Ron als eerste erdoor, Léon lukt het ook nog maar dan kijkt de controleur verschrikt op. Alarmbellen en rode lampen, wat blijkbaar niet veel voorkomt, doet de beste man wakker schudden. Rick en Kevin lopen nonchalant terug totdat, wonderbaarlijk, de telefoon bij de controleur overgaat. Rick en Kevin grijpen hun kans en nemen de poortjes te grazen. Weer gaan alle bellen rinkelen en lampen aan. Maar de controleur heeft er geen oor meer voor of is niet snel genoeg. Makkelijk eenvoudig is dit systeem te omzeilen. Ongetwijfeld wordt er nu gezocht naar een stel Europeanen die het openbaar vervoer voor 4 euro hebben opgelicht. Het kaartje houden we als souvenir.