Kenji Sensei staat ons in Yokohama op te wachten bij de bus terminal. Een klein energiek Japannertje. Hij begeleidt ons naar zijn ouderlijk huis waar alleen zijn moeder nog woont. Klein Japans huisje, leuk van de buitenkant, maar ... Where the hell are we?! Wat een zooitje en wat een muffe stinkende lucht. Te erg. Moeten we hier een paar dagen verblijven? Dacht het niet. Maar even snel een hotel vinden is er lastig. We willen Kenji ook niet gelijk beledigen. We gaan eerst naar Yokohama down town en eten ongelofelijk lekkere sushi. Dit is een topper. Daarna naar een badhuis om schoon te worden van de reis. Hmmm, dit voldoet ook niet echt aan onze verwachtingen. Vervallen, oud en niet echt fris. Terug in het huis moeten we toch maar gaan slapen, op de grond wel te verstaan - typisch Japans laten we maar zeggen. Het wordt een enerverende nacht waarbij oma veelvuldig het licht aan en uit doet, nachtelijke gebeden preekt en rare bedgeluiden maakt. Het lijkt wel een spook. We moeten wel meegeven dat ze soepeltjes over troep en lage stoeltjes heenstapt en dat met haar 92 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten